“سیستم اعلان(اعلام) حریق مجموعه از تجهیزات است که به منظور جلوگیری از ایجاد خسارت های جانی و مالی ناشی از آتش سوزی به کار گرفته می شوند.” این تجهیزات با توجه به عملکردی که دارند می توانند نشانه های آتش سوزی را شناسایی کرده و از طریق اخطار های متفاوت این اتفاق را اطلاع رسانی کنند.همچنین سیستم های اطفا حریق را نیز فعال می کند. تجهیزات سیستم اعلام حریق شامل
- دتکتور ها
- آژیرها
- بلند گوها
- نشانگرها
- شستی ها
- پنل مرکزی و…
می شوند. این سیستم از نظر راه اندازی به دو روش “آدرس پذیر” و“متعارف” تقسیم می شود.انتخاب هر کدام از این روش ها بر اساس سطح زیر بنا ،کاربری ساختمان و ریسک حریق است.
دتکتور(آشکارساز)
دتکتور یک تجهیز اعلان حریق است که می تواند می تواند پارامتر هایی مانند غلظت دود،حرارت محیط،گاز های اشتعال زا و… را تشخیص داده و توسط سیگنال های الکتریکی این اطلاعات را به پنل مرکزی اعلام حریق ارسال نماید.
دتکتور ها بر اساس عملکرد به دسته های دودی،حرارتی ،گازی وترکیبی تقسیم می شوند؛که استفاده از هر کدام با توجه به کاربرد محیطی که درآن نصب می شوند؛بستگی دارد. به عنوان مثال در آشپزخانه از دتکتور حرارتی ودراتاق های خانه از دتکتور های دود استفاده می شود.
شستی اعلام حریق
این تجهیز برای هشدار مستقیم توسط افراد داخل ساختمان در زمان بروز اتفاقات غیر مترقبه مثل آتش سوزی است با شکسته شدن شیشه این شستی سیستم اعلام حریق شروع به اخطار دادن می کند و شرایط ایمنی بالایی را در زمانی که دتکتور ها به خوبی کار نمی کنند ایجاد می کند. 
نشانگر(اندیکاتور)
این تجهیز بیشتر در سیستم های اعلان حریق متعارف کاربرد دارد. در هر زون(ناحیه) اعلان حریق یک نشانگر نصب می شود تا در صورت تشخیص علائم آتش سوزی در آن ناحیه اخطار(صوتی ویا نوری) بدهد.تا شناسایی محل تقریبی آتش سوزی را ساده تر بکند. 
پنل مرکزی اعلان(اعلام حریق)
این تجهیز وظیفه کنترل تمامی اجزای اعلان و اعلام حریق را دارد تمامی تجهیزات به این پنل به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم ارتباط دارند. 
پنل ها هم با توجه به تعداد ناحیه هایی (زون ها)که ساختمان نیاز دارد انتخاب می شود.مثلا پنل های اعلام حریق 10 زون که می توان تا 10 ناحیه را توسط آن کنترل کرد. امروزه بر اساس آخرین ویرایش آیین نامه نظام مهندسی ساختمان ، سازه هایی که بالای 5 سقف دارند ملزم به اجرای سیستم اعلام حریق می باشند.